KORKUYORUM…

Korkuyorum... İnsanoğluyuz…

Her şeyi çabuk tüketiyoruz. Herşeyi çabuk unutuyoruz.

Sevgimizi çabuk tüketiyoruz, nefretimizi çabuk tüketiyoruz.

Mutluluğumuzu, sevinçlerimizi hüzünlerimizi, değerlerimizi…

Korkuyorum ki Özgecan’ımızı da çabuk unutacağız…

Biliyorum insan oğlunun doğasında var…

Hani derler ya acının tam ortasında dursaydı zaman o vakit ne yapardık?

En yakınlarımız bile avuç içimizden kayıp gittiğin de bile bir sure sonra hayal olup kalıyor..

Hayatta herşey unutulup gitmeye mahkum.

Bu acı gerçeği bilmek zaten zor olan.

Bir sure sonra bir Özgecan daha dalından kopup mezara girerken, içimizdeki nefret duygusu hortlayacak… Tıp kı Münevver’e üzülüp bir süre geçtikten sonra unuttuğumuz gibi…

Evladı toprak altına girmiş bir babanın hala dilinden ‘sevgi’ sözcükleri dökülüyorsa, bi yerlerde az da olsa insanlık kırıntısı kaldığını bilmek bile umut verici. Ne kadar üzülsek bile ateş yine düştüğü yeri yakıyor. Düştüğü yeri yerle bir edip sonsuza kadar kapanmayacak derin izler bırakıyor…

Tüketmeyelim sevgimizi…

Tüketmeyelim insanlığımızı…

Tüketmeyelim birlik ve beraberliğimi…

Tüketmeyelim inancımızı…